The Snow Giant

Op een heldere, ijzige winterdag bouwden de jongens een enorme sneeuwpop in de tuin. De witte dop, maar met nette takken in de hand, met rode wangen en een baksteen met zwarte steenkool ogen! De hele dag de kinderen goot het in water, en zijn lichaam werd hard en glad lust voor het oog! Cap ijspegels glinsterend in de zon, en van een afstand leek een kroon van zuivere diamanten; tak bedekt met ijs, en flitste als een toverstaf, helderder zilver.

"Hoera, reus!" Riep de oudste jongen. En alle jongens zwaaiden met hun petten en barstten in koor uit: "Hoera!"

Snowman, voor de eerste keer die zijn briljante outfit zag, voor het eerst te horen dat hij is - een reus, zeer arrogant en zelfs kreunde met plezier. Kinderen kunnen denken dat hij op het punt stond uiteen te vallen en riep luid, maar het heeft geschud alleen door overmatige trots.

Hij vergat dat het twee dagen geleden gewoon sneeuw was, waarvan de handen van de kinderen al rollende sneeuwman waren. Maar die zijn al trots!

Met minachting, tuurde hij naar de kleine bomen die stonden om hem heen en nauwelijks verantwoord zijn schouder. 'S Nachts blies een scherpe noordenwind uit en bogen de dunne bomen bijna tot op de grond. Volle wangen, blies hij op de sneeuwpop, maar hij was sterk bepaald door het vervangen van wind dop zijn brede ijs op de borst. Eindelijk was de wind buiten adem en ingetogen. In de lucht als gevolg van de mist leek sterren, zilver maand keek naar beneden in de tuin, en een krachtig beeld van een reuze sneeuwpop verlicht voor mijl rond. En de volgende ochtend kwam de zon weer boven en ontstak het met zijn rossig, gouden vuur.

- Aha! - de sneeuwman dacht, - oh ja dat ben ik! De maand en de zon flirten met me! Ik ben tenslotte een reus! Dat voor mij al deze kale bomen, vogelbroeders, kille mensen? Ik ben niet kil, ik sta stevig, ik ben zo!

Maar, vreemd om te zeggen! Kinderen hoewel ze bleef zijn grote waardigheid, maar met een lach, als een grap, maar als de zon of andere manier werd sterker van de aarde - en volledig vergeten.

Eenmaal slechts terloops, noemden ze het niet een reus, maar gewoon een sneeuwpop. Echt dit zijn de kinderen die hij riep "Hoera!" En zwaaiden hun petten aan hem? Of hij zelf veranderd? Ze praten met elkaar over een bepaald lente, over de kleuren, hij weet niet wat het is, maar het is al per ongeluk Jarred, hij zelfs bleek grijs met woede en frustratie.

Hoe verder weg, hoe treuriger hij werd. Wat is het eigenlijk? Sinds enkele dagen zweeft er een nieuw, geheim leven om hem heen. Waar, waarom? Hij zal het niet tevergeefs nemen. Jonge bomen trillen - maar niet van de vorst, maar blijkbaar van vreugde en gelukzaligheid. Onder de grond leidden een paar gedurfde groene grassen, en de reuzen zelf voelden zich op een of andere manier ongemakkelijk.

"De zon is echter zo ondraaglijk! - hij zucht in zichzelf - maar het hield zoveel van mij!

En de sneeuwman wordt zo eng, zo griezelig dat tranen uit zijn ogen druipen. Buiten schijnt zijn zon en brandend verdriet is binnen!

En toen kwam een ​​kruimel-vogel met een lange puntige staart, twitterde twitterend over het dak van het huis en glipte in een klein gat boven het raam.

"De eerste zwaluw vloog erin!" - schreeuw de kinderen, - betekent, het einde van de winter, de lente is nabij!

"Het einde van de winter?" De lente is dichtbij? De oude sneeuwman gromt tegen zichzelf. "Maar hoe kan de winter eindigen?" Wat is dit voorjaar? Onzin stom kabbelen!

Maar hoe verder, hoe heter de sneeuwman had. Onder zijn voeten, alsof de hele aarde was gekomen, smolt de sneeuw, en in plaats van sneeuw vloog het water alle kanten op en rende met zo'n ondeugende plons alsof hij een sneeuwman plaagde. Hij draait zich boos af om niet te horen hoe ze spettert. En om middernacht, toen iedereen in slaap viel met een goede slaap en een warme bries, verdreven de lichte wolken uit een heldere maand, aan de voet van de reus klonk iets. De sneeuwman kijkt: een zachte blauwige bloem tuurt uit de grond en zingt een klokvormig hoofd, hij zong zachtjes.

"Wat voor soort parvenu is dit?" Mompelde de sneeuwpop.

- Dit is de eerste bloem - antwoordde de zwaluw, leunend goed wanneer het zingen van bloem uit de sleuf hoofd en hoorde een sneeuwpop.

De oude sneeuwman zo pijnlijk pijn hart, dat hij blij was om de bloem terug naar het land van waaruit hij kwam vertrappen was. Maar, ah! Het werd opeens zo erg dat hij zelf amper overeind bleef staan. Wanneer de middag zon hoger kwam was hij niet meer in staat om de sparren takken te houden en toverstaf viel van zijn handen op de vuile grond. Verblind door het zonlicht, wankelde hij en tranen in drie stromen rollen over haar bleke gezicht, waaruit een prachtig bakstenen kleur is al lang verdwenen, en de kroon van ijspegels bijna alle gesmolten onder de brandende stralen van de lente zon.

Er was de eerste charmante lentedag, de aarde absorbeerde greedily zijn heldere glans. Sappige verse takken met honderden ogen keken in de wereld, en iedereen om begonnen, zakoposhilos, bloesem, en in de lucht, in de hemelse blauw, wervelende vrolijk vogels, liedjes vergadering van jonge voorjaar! Het was de dag van een nieuw leven voor alle levende wezens, want de reus kwam zijn droevige uur tegemoet.

Toen de kinderen de tuin in gingen, keek hij volledig zijwaarts.

- Sneeuwklokje! Ja, sneeuwklokje! Cried een. "En de oude man is van ons!" - pakte een andere op - kijk, hoe het stroomt en brult, en hij houdt zichzelf nauwelijks. Wat is het voor hem, armoedig, om lang te lijden? Laten we het vernietigen.

Snowman boog tot op de grond, en hij, net als een schoof viel op de gestanst uit de sneeuw jong gras.

"Ga slapen, slaap, rust, neem je tijd!" Brulde de schurken en rende weg.

Niemand gaf meer om hem. Alleen de oude raaf, die na een lunchwandeling de tuin in kwam, stopte voor hem en kronkelde:

"En hier is hij dan, onze dikke, stomme sneeuwman!" Hij hield zo trots vast, en nu is het wat er van hem geworden is!