Het verhaal van afgunst en arrogantie
Een aantal sleutels, groot en klein, hing ongeveer twintig jaar aan dezelfde stalen ring. Het lijkt erop dat ze na zo'n lang tijdverdrijf een sterke affectie voor elkaar zouden hebben, maar nee, integendeel, ze bleven ruzie maken met elkaar. Soms nam hun minnares, de minnares van het huis, alleen de sleutels in gebruik, omdat ze allemaal in elkaars keel stortten. De reden voor hun onenigheid was pure afgunst en arrogantie, omdat elke sleutel zich voorstelde dat dit het belangrijkste was. De sleutel verwachtte altijd dat van hem zou worden geëist wanneer zij de hele bundel namen, en dezelfde die echt de keus had, de andere jaloerse personen konden dat niet vergeven en ontdekten dat ze werden verwaarloosd.
Eens was het hele stel verdwenen en alle sleutels waren in de grootste opwinding. Geheel tegen hun wil en verlangen, rolden ze op de een of andere manier achter de ladekast en vielen door het hele gezelschap in een vrij groot muizenhol. Hier lagen ze in stof en duisternis en konden ze zelfs niet bewegen. Hoewel ze niets konden zien, maar het was hoorbaar als de gastvrouw boven in de kamer heen en weer rende, zocht ze en klaagde bitter dat ze haar eigen sleutels niet kon vinden!
De sleutels waren nog steeds zo ongelukkig dat elk van hen wist hoe belangrijk en noodzakelijk het was. De sleutel tot de kast met een dia van zilver was meer en meer uitgeput.
"Dat is het probleem!" - zei hij. - Vandaag worden gasten uitgenodigd voor het diner, maar dat doe ik niet! Hoe kunnen ze gasten behandelen zonder zilver? Hoe kunnen ze zijn zonder apparatuur en zoutpannen, zonder gouden theelepels en zilveren creamer aan koffie? Het is gewoon gek!
"Je praat altijd over kleinigheden!" - zag de sleutel uit de linnenkast. "Je kunt het doen zonder zilver, want er zijn ook alledaagse apparaten, en dit zal niet voorkomen dat gasten eten." Maar dat ben ik niet - dit is zeker moeite, dus moeite! 'S Avonds kwam de wasvrouw binnen en nam al het vuile linnen met zich mee, en ik weet zeker dat onze vrouw nog geen schoon tafellinnen heeft uitgedeeld. Doe het hier, zoals je weet! Ga je niet voor dezelfde gasten zitten voor een open tafel? Ja, onze dame zal me mijn ogen vergelden!
"Zonder jou, misschien kun je je nog steeds omdraaien," onderbrak hij de sleutel uit de kast, "maar mijn afwezigheid zal niemand lastig vallen!" Ze kunnen tenslotte niet eens dineren! In de kast zijn alle voorzieningen voor de keuken en zijn er alle heerlijke gerechten die gisteren voor de gasten zijn gemaakt.
- Eh, wat! - zei de sleutel tot het bureau - over jullie allemaal en het verdriet is niet genoeg, als ik maar niet verloren was! Je kunt altijd eten en al het andere - je zou geld hebben! Maar in dit en dat verdriet wordt dat geld door mij gesloten, en nu, zoals ik niet ben, zijn ze als bedelaars. Slechte dingen! Kon ik maar een stem uitbrengen en hen helpen met onstuimige problemen!
- Trivia! - zei de sleutel tot de kledingkast - Zulke rijke mensen als onze heren kunnen overal geld lenen, als ze dat maar willen. Maar het belangrijkste is dat ze het huis niet uit kunnen, omdat de dame nog steeds in haar ochtendkap en -schoenen is en zonder haar geen jurk of mantilla krijgt! Als ze wordt vermoord, dan natuurlijk over mij.
Toen vielen alle andere sleutels de sleutel van de kast aan, omdat ze hem altijd als de meest onbelangrijke beschouwden, en hij, zie je, hief zijn hoofd vooral op, alsof zijn verlies des te heviger was. Ze schreeuwden met één stem en met een humeur, ze hadden waarschijnlijk ruzie gemaakt als het muizenhol waarin ze zich hadden gevestigd niet te dichtbij was.
Maar ineens viel alles stil, omdat ze de stem van de gastvrouw boven in de kamer hoorden en geen woord wilden missen van wat ze zou zeggen. Elke sleutel verwachtte dat ze luid zou huilen over hem en dus zou het hem helpen bij het verslaan van anderen.
De gastvrouw was niet alleen, behalve haar treden, de sleutels werden zware mannen horen opstarren. Hier sprak ze weer - luister!
"Welnu, mijn liefste," zei ze, "nu blijft het voor jou om nog een laatste kasteel te ontsluiten - naar de schrijftafel, en ik kan zeker verwachten dat je deze avond nieuwe sleutels van me zult bezorgen, of uiterlijk morgen In de ochtend?
"Wees kalm, mevrouw," antwoordde de slotenmaker, "u kunt op mij vertrouwen." Wie houdt van open kastelen? Toen verlieten de minnares en de slotenmaker de kamer. De toetsen bleven echter onbeweeglijk en stom, omdat ze volledig verloren waren. "De nieuwe sleutels," zei de hospita, dus namen ze afstand van de oude, ondanks hun belang en noodzaak!
"En alle dank van het volk voor de twintig jaar trouwe dienst," zei hij ten slotte met droefheid, de sleutel tot het bureau:
"Zitten we nu voor eeuwig en altijd hier in een muizenhol?" De sleutel uit de kast met zilver klonk uit zijn ergernis.
Hij raadde het goed. Een aantal oude sleutels bleef voor altijd in het muizenhol en daar hadden ze voldoende tijd om te argumenteren over welke van hen belangrijker is.
Eens was het hele stel verdwenen en alle sleutels waren in de grootste opwinding. Geheel tegen hun wil en verlangen, rolden ze op de een of andere manier achter de ladekast en vielen door het hele gezelschap in een vrij groot muizenhol. Hier lagen ze in stof en duisternis en konden ze zelfs niet bewegen. Hoewel ze niets konden zien, maar het was hoorbaar als de gastvrouw boven in de kamer heen en weer rende, zocht ze en klaagde bitter dat ze haar eigen sleutels niet kon vinden!
De sleutels waren nog steeds zo ongelukkig dat elk van hen wist hoe belangrijk en noodzakelijk het was. De sleutel tot de kast met een dia van zilver was meer en meer uitgeput.
"Dat is het probleem!" - zei hij. - Vandaag worden gasten uitgenodigd voor het diner, maar dat doe ik niet! Hoe kunnen ze gasten behandelen zonder zilver? Hoe kunnen ze zijn zonder apparatuur en zoutpannen, zonder gouden theelepels en zilveren creamer aan koffie? Het is gewoon gek!
"Je praat altijd over kleinigheden!" - zag de sleutel uit de linnenkast. "Je kunt het doen zonder zilver, want er zijn ook alledaagse apparaten, en dit zal niet voorkomen dat gasten eten." Maar dat ben ik niet - dit is zeker moeite, dus moeite! 'S Avonds kwam de wasvrouw binnen en nam al het vuile linnen met zich mee, en ik weet zeker dat onze vrouw nog geen schoon tafellinnen heeft uitgedeeld. Doe het hier, zoals je weet! Ga je niet voor dezelfde gasten zitten voor een open tafel? Ja, onze dame zal me mijn ogen vergelden!
"Zonder jou, misschien kun je je nog steeds omdraaien," onderbrak hij de sleutel uit de kast, "maar mijn afwezigheid zal niemand lastig vallen!" Ze kunnen tenslotte niet eens dineren! In de kast zijn alle voorzieningen voor de keuken en zijn er alle heerlijke gerechten die gisteren voor de gasten zijn gemaakt.
- Eh, wat! - zei de sleutel tot het bureau - over jullie allemaal en het verdriet is niet genoeg, als ik maar niet verloren was! Je kunt altijd eten en al het andere - je zou geld hebben! Maar in dit en dat verdriet wordt dat geld door mij gesloten, en nu, zoals ik niet ben, zijn ze als bedelaars. Slechte dingen! Kon ik maar een stem uitbrengen en hen helpen met onstuimige problemen!
- Trivia! - zei de sleutel tot de kledingkast - Zulke rijke mensen als onze heren kunnen overal geld lenen, als ze dat maar willen. Maar het belangrijkste is dat ze het huis niet uit kunnen, omdat de dame nog steeds in haar ochtendkap en -schoenen is en zonder haar geen jurk of mantilla krijgt! Als ze wordt vermoord, dan natuurlijk over mij.
Toen vielen alle andere sleutels de sleutel van de kast aan, omdat ze hem altijd als de meest onbelangrijke beschouwden, en hij, zie je, hief zijn hoofd vooral op, alsof zijn verlies des te heviger was. Ze schreeuwden met één stem en met een humeur, ze hadden waarschijnlijk ruzie gemaakt als het muizenhol waarin ze zich hadden gevestigd niet te dichtbij was.
Maar ineens viel alles stil, omdat ze de stem van de gastvrouw boven in de kamer hoorden en geen woord wilden missen van wat ze zou zeggen. Elke sleutel verwachtte dat ze luid zou huilen over hem en dus zou het hem helpen bij het verslaan van anderen.
De gastvrouw was niet alleen, behalve haar treden, de sleutels werden zware mannen horen opstarren. Hier sprak ze weer - luister!
"Welnu, mijn liefste," zei ze, "nu blijft het voor jou om nog een laatste kasteel te ontsluiten - naar de schrijftafel, en ik kan zeker verwachten dat je deze avond nieuwe sleutels van me zult bezorgen, of uiterlijk morgen In de ochtend?
"Wees kalm, mevrouw," antwoordde de slotenmaker, "u kunt op mij vertrouwen." Wie houdt van open kastelen? Toen verlieten de minnares en de slotenmaker de kamer. De toetsen bleven echter onbeweeglijk en stom, omdat ze volledig verloren waren. "De nieuwe sleutels," zei de hospita, dus namen ze afstand van de oude, ondanks hun belang en noodzaak!
"En alle dank van het volk voor de twintig jaar trouwe dienst," zei hij ten slotte met droefheid, de sleutel tot het bureau:
"Zitten we nu voor eeuwig en altijd hier in een muizenhol?" De sleutel uit de kast met zilver klonk uit zijn ergernis.
Hij raadde het goed. Een aantal oude sleutels bleef voor altijd in het muizenhol en daar hadden ze voldoende tijd om te argumenteren over welke van hen belangrijker is.
Коментарі
Дописати коментар